WERKTITEL: EMBODIMENT OF INNER MOVEMENT
Ik zit midden in een creatief proces en ik nodig je graag uit om daar deel van uit te maken. Ik ben vorig jaar begonnen met een portfolio 'Emovere', dit was een handgemaakt boek met beelden die samen resoneren als gedachten, gevoelens en beweging. Ik realiseerde me dat dat is wat ik doe als ik foto's maak. Ik ben op zoek naar de momenten die me emotioneel triggeren, niet alleen verdriet of angst bijvoorbeeld, maar meer de gevoelens die moeilijk uit zijn te leggen en misschien zelfs moeilijk te vangen zijn. Gevoelens die bij je horen en bij je op bezoek komen als je getriggerd wordt door iets wat je hoort, ziet, denkt of ervaart. Misschien zijn het trauma’s? Mijn doel is om deze uit te drukken via dansers. Het lichaam gebruiken als instrument om emoties en gevoelens te verbeelden.
De gemaakte beelden print ik uit en edit ik in mijn huiskamer op de grond. Door de beelden neer te leggen en te sorteren, krijg is soms wat meer duidelijkheid.
Maar wat voor mij zo duidelijk is, zal niet zo duidelijk zijn voor mensen die niet dansen, of niet geïnteresseerd zijn in dans. Hoe bereik ik deze groep? Hoe kan ik ze laten kijken, ze bewust maken van de belichaming van de innerlijke beweging? Als ik beweeg of dans, heb ik geen woorden nodig. Het is er gewoon. Als je kijkt. Misschien is het oké als niet iedereen begrijpt wat ik probeer te vertellen? Misschien is het oké als mensen gewoon voorbij lopen?
De meeste mensen zullen dat doen. Voor mij is het persoonlijk, voor anderen zijn het misschien gewoon dansers. Voor mij vertegenwoordigen ze fragmenten van het leven, van mijn leven. Waarom gebruik ik dansers? Omdat ik, net als vele anderen, een complexe innerlijke wereld heb en ik zo dichtbij mogelijk wil komen. Als ik danste, had ik altijd het gevoel dat ik het dichtst in de buurt kwam van wat ik precies wilde zeggen. Het vertaalde mijn innerlijke beweging. Woorden kunnen helpen om iets te begrijpen, maar de beweging van een danser is verfijnder.
De afgelopen zes jaar is er veel gebeurd en tegelijkertijd moest ik stoppen met dansen omdat ik psychisch en emotioneel een burn-out kreeg. Dus begon ik te fotograferen en te schrijven. Wat me hielp om me op iets anders te concentreren, om me af en toe niet bezig te houden met de dingen die er om me heen en in mezelf gebeurden. Maar de laatste twee jaar realiseerde ik me dat om te genezen of te herstellen, ik er juist doorheen moest. Maar de enige manier waarop ik gewend was dat te doen, was door te dansen of dans te maken.
Ik begon tegen mijn eigen verwachtingen in steeds meer met dansers te werken. Het eerste wat een van mijn docenten tegen me zei toen hij de de beelden zag, waarvan ik denk dat ze deel uit gaan maken van mijn afstudeerproject, was: 'Je bent nooit gestopt met dansen.' Dat waren magic words voor mij, het raakte me en motiveerde me om door te gaan. En nu zoek ik een manier hoe ik dansers niet alleen registreer, maar hoe ik via hen fysiek een verhaal kan vertellen. Als een choreograaf. Het werk gaat dus niet over dans. Het gaat over het vastleggen van emoties en een verhaal vertellen met het lichaam als middel. Ik ben er nog niet, het is een proces. Die ik graag heroverweeg en herschrijf. Net zo lang als nodig is om bij de juiste vertaling te komen. Ik hoop dat de kijker herkenning kan vinden of misschien zelfs inspiratie over hoe we onze verhalen kunnen vertellen. Uiteindelijk is het universeel. En dat is het mooie, voor de belichaming van die innerlijke bewegingen heb je geen woorden nodig. Je hoeft alleen maar te voelen.