Time to move on ...

Ik moet toegeven dat de laatste jaren, de jaarwisselingen een beetje aan me voorbij zijn gegaan. Maar dit keer voelde het anders … lichter, luchtiger ... Als een echt nieuw begin. Acht maanden ben ik nu (ziek) thuis en ondanks dat het een stuk beter gaat, merk ik dat het minste geringste me nog steeds van mijn stuk brengt. Toch voelt 2018 wel als een nieuw begin. Een jaar waarin ik nieuwe keuzes kan gaan maken en waarin ik het oude echt achter me laat. Het plan dat ik vorig jaar had, om in mei de 'Camino' te gaan lopen (een voettocht van ruim 800 kilometer, van het zuiden van Frankrijk naar het westen van Spanje) lijkt zich steeds vaker op te dringen. En als ik er aan denk, maakt mijn hart een sprongetje. Ik heb getwijfeld, omdat de fotoacademie in februari met een nieuwe opleiding start en het me goed leek om in de flow te blijven. Maar ergens in mij, blijft de 'Camino' roepen en ben ik van plan om naar dat stemmetje te luisteren. Mijn enige twijfel is of ik het fysiek aankan en of ik mijn ouders, gezien de gezondheid van mijn moeder, zo lang alleen kan laten.Ook al raakt de school steeds meer op de achtergrond, er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik mis de fijne momenten die ik kon hebben tijdens het lesgeven, de mooie ontwikkelingen van leerlingen, het mezelf verliezen tijdens het dansen, de fysieke uitdaging en de ontmoetingen met leerlingen en vrienden binnen de school. Toch heb ik er ook vrede mee, het is meer alsof ik een goede vriend ben kwijtgeraakt, maar dat je ergens weet dat het beter is zo.

"Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd ...

2018, Time to move on! Het hing al een tijdje in de lucht. Voordat ik ziek werd, ging ik met een vriendin naar een dansvoorstelling en op de terugweg zeiden we tegen elkaar: "Er hangt iets in de lucht ..." Nooit gedacht dat ik niet lang daarna gedwongen werd om van richting te veranderen. Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd. De signalen die ik nooit serieus heb genomen, waren er in overvloed en pas toen ik gedwongen werd om echt tot stilstand te komen, zag de wereld er ineens heel anders uit. Het is alsof ik weer helder kan denken, zonder ruis. Ineens valt alles op zijn plek ...De onverklaarbare klachten die ik in de loop der jaren ben gaan accepteren, maar waar ik er ook steeds meer van kreeg, lijken langzaam af te nemen. De vochtophopingen in mijn handen en voeten, de tinnitus, de migraineaanvallen, de pijnen, de extreme vermoeidheid ... Klachten waarvoor ik meerdere malen bij verschillende artsen heb gezeten om uiteindelijk de diagnose Fibromyalgie te krijgen. Een chronische ziekte waar ik maar mee moest leren leven en waarvan ik nu vermoed dat ze meer deel uitmaken van mijn burn-out, dan ik had durven hopen. En dat is goed nieuws!Ik lees, schrijf en leer, maak plannen en ga regelmatig over mijn grens :-) Fluit mezelf weer terug of word teruggefloten door mijn omgeving. Maar mijn vlammetje brandt weer, al is het maar een klein vlammetje en al moet ik het goed beschermen tegen de wind ... Hij brandt.2018 Staat voor mij voor: verandering, avontuur, kracht, rust en vertrouwen. Vertrouwen in het leven en dat uiteindelijk alles precies gaat zoals het zou moeten gaan.