"Hier moet je uitstappen", zegt de buschauffeur", als je een stukkie die kant oploopt dan kom je het vanzelf tegen".Met een rolkoffertje en een rugtas stap ik de bus uit en loop richting Holistisch centrum De schouw in Noord Gouwe. Een piepklein dorpje in Zeeland, vlak bij Zierikzee.Ik ga op retraite. Tom Goldhand geeft vier dagen lang improvisatie dansworkshops en je kunt er verschillende andere workshops volgen zoals yoga en meditatie. Verder is er een sauna, warm waterbad, en kun je verschillende massages boeken.Ik ben benieuwd. Bij de ingang haal ik diep adem en loop naar binnen. Het is stil in de hal en ik zie niemand. Ik loop maar een kant op en kom in een grote huiskamer waar een aantal mensen in een groot, rood, pluche bankstel zitten. Een blonde dame komt naar me toe lopen en heet me hartelijk welkom. We praten even over mijn lange reis vanuit Grootebroek en dan komt de organisator binnen, met een lijst met namen waar ik niet op sta ... Het blijkt gelukkig een foutje en de kamer die ik heb geboekt is toch nog vrij.Na een uurtje sta ik in mijn eerste les. Onwennig en zenuwachtig stretch ik een beetje in afwachting op wat me staat te wachten. De docent lijkt erg sympathiek en hij is duidelijk een gepassioneerde danser. Heerlijk ... Al gauw zit er helemaal in en improviseer ik er op los. Het zweet loopt in straaltjes langs mijn rug. Het voelt fijn om mijn lichaam weer helemaal te gebruiken en de les is fantastischNa de les eten we met zijn allen aan een lange tafel een veganistische maaltijd die me goed smaakt. In de avond doe ik een rondje sauna en klets ik nog wat na in de huiskamer. Rond half twaalf lig ik op bed, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik slaap pas in, tegen de ochtend, waardoor ik de vroege yoga les moet missen.De improvisatieles van die ochtend gaat over de elementen. Er wordt gedanst als water, lucht, aarde en vuur. Samen, alleen, onderzoekend naar nieuwe bewegingen. Ook deze les is heerlijk en veel te snel voorbij. De spanning is er inmiddels ook een beetje af en ik merk dat ik me wat meer kan geven in de les. 's Middags tijdens een meditatieles heb ik het wel even zwaar. Mijn vader popt in mijn hoofd en ik kan de gedachtes aan hem maar moeilijk los laten. Gelukkig moet ik na de les erg lachten om een mede retraiter. Ze vraagt aan me hoe ver de geleidemeditatie ging. Ik zeg: "Nou gewoon, weer tot je wenkbrauwen". "Oh, zegt ze, ik kwam maar tot mijn heupen. Ik vond het al zo raar, want normaal doe je toch je hele lichaam? ... Ik moet in slaap zijn gevallen!" We liggen allebei gaar van het lachen, waarschijnlijk ook omdat we zo lang stil en serieus zijn geweest.Terug op mijn kamer slaat de onrust een beetje toe. Ik vraag me af wat ik hier doe en eigenlijk wil ik naar huis. Ik vind de stilte en het op mezelf zijn veel minder fijn dan ik had verwacht. Het is confronterend en ik voel me een beetje gevangen. Na het eten, wat wederom heerlijk smaakt, ga ik vroeg naar mijn kamer. Ik neem een halve slaaptablet en na een rustige nacht voel ik me een stuk beter. De improvisatieles van vandaag gaat over mindful bewegen. Iets waar ik best moeite mee heb. Ik wil meer dan mijn lichaam eigenlijk toestaat. We eindigen in het gras, waarbij iedereen aan het einde van de les mindful over het gras aait.'s Middags naar het strand in Renesse. Dat voelt wat minder mindful, het is alsof ik in een bubbel zit en daar ruw uit word getrokken door de haastige menigte. Parkeren is bijna een onmogelijke opgave en auto's inclusief hun bestuurders, rijden rond als kippen zonder kop. Boze autobezitters jumpen up and down over het parkeerterrein, op zoek naar een plek. Als we eindelijk een plek hebben gevonden, lopen we met zijn drieën richting het strand. De groep zijn we kwijt, maar we besluiten gewoon ons ding te gaan doen. Niet veel later loopt de groep ineens achter ons en zijn we weer herenigt. Het waait behoorlijk hard en op het strand is het eigenlijk te koud. Met één van de dansers besluit ik bij een strandtent achter het glas op het terras te gaan zitten.Als we bij de strandtent aankomen, gaat er net een stel weg. De beste plek van de hele tent is voor ons! We laten de veganistische leefstijl even voor wat het is en gaan voor een cappuccino met verse appeltaart en slagroom. Al voel ik me een klein beetje schuldig, het smaakt me wel erg goed :-) We praten over van alles en nog wat. Al gauw merk ik dat we veel overeenkomsten hebben en eigenlijk allebei een beetje om dezelfde reden naar Zeeland zijn gekomen. Grappig dat je binnen een paar dagen zo vertrouwd kan raken met iemand die je helemaal niet kent.Als we terugkomen is het bijna weer etenstijd, we eten buiten en genieten van de laatste zonnestralen. In de avond doen we nog een Yin Yoga les. Die ik dankzij een hevige migraine maar half kan meedoen en weer zorgt mijn vader voor onrust. De yoga les wordt begeleidt door live muziek die recht je hart in wordt gezongen en ik krijg het moeilijk. Omdat ik geen zin heb, om voor een volle groep in tranen uit te barsten, besluit ik dat het genoeg is en glip ik weg naar mijn kamer, waar ik onbedaarlijk een tijdje lig te huilen. Als ik mezelf bij elkaar heb geraapt haal ik een kop kruidenthee en duik ik met een boek in bed.Na een redelijk goede nachtrust is de laatste dag alweer aangebroken. Mijn camera roept me al drie dagen en vandaag neem ik de tijd om wat foto's te maken. Ook vraag ik of ik wat foto's van de dansende mensen in de les mag maken. Om me vanwege het fotograferen wat vrijer te kunnen bewegen, dans ik met de docent, wat heerlijk is, omdat de meeste in mijn groep weinig danservaring hebben en je daar dan toch rekening mee houdt. Het voelt supergoed en er ontstaat een mooi inspirerend duet. Ook de docent is duidelijk blij dat hij zelf even lekker kan dansen.Na de les wacht ons de laatste overheerlijke veganistische lunch. Eerlijk gezegd zag ik een beetje op tegen het eten. Maar ik heb echt niets gemist en alles was even lekker. Na het eten namen we afscheid van elkaar in een cirkel. Door de intensiteit van de afgelopen dagen is het een emotioneel afscheid.Zonder wifi, zonder tv, zonder Facebook, zonder prikkels van buitenaf ben je in een compleet andere wereld. Na vier dagen hier te hebben doorgebracht wil ik eigenlijk nog wel een week blijven. Ik heb het gevoel dat ik net een beetje begin in te komen. De onrust van de eerste dagen is voorbij. Helaas, de realiteit is dat het echt voorbij is. Op het station in Haarlem bel ik mijn moeder. Ze klinkt niet goed en het blijkt ook niet zo goed met haar te gaan. Ze ligt nu in het ziekenhuis. De uitwerking van het weekend heeft helaas niet lang kunnen resoneren. Sinds afgelopen dinsdag sta ik weer met beide benen op de grond ...